وحی – مجموعهء آنچه که نازل شده است - واقعیتی است ثابت و علمی و لایتغیر،و این علم ماست به این واقعیت – قرآن - و نوع برداشت و فهمیدن و تفسیر کردن و عمل و تبلیغ کردنمان،که باید برحسب تکامل و تغییر بشر و اختلاف وضع نظامها،دردها و نیازها،تحول و تکامل پیدا کند.این است آنچه که می خواهم مطرح کنم و این همان چیزی است که همفکر و هم عقیدهء من در جائی دیگر و با مستمعینی دیگر مطرح می کند.و باید به من حق بدهد که چون با مخاطب هائی دیگر - که از نظر فکری و فرهنگی و سنتی با مخاطب های او تفاوت دارند - روبرو هستم،زبانی دیگر انتخاب کنم و اصطلاحاتی دیگر به کار ببرم،و نوع بینش و برداشت و استدلالی سوای او داشته باشم.
این تفاوت زبان و تحول در بینش و برداشت باید باشد که اگر مذهب،بازار کسادی یافته است،به دلیل نبودن زبان و بینش و استدلال لازم است.وگرنه نیاز به معنویت و دغدغهء یافتن حقیقت -حتی در جامعهء عقب ماندهء فرهنگی ما - هرگز به اندازهء امروز نبوده است و جوان تحصیل کردهء امروز - که به اعراض از دین متهم است - بیشتر از نسل پیش و نسل پیشتر - که به اعتقاد دینی و حقیقت پرستی متهم است ! - کنجکاوی و کشش و تمایل دارد.
و هرجا که از اسلام به زبانش حرف زده ایم،بیشتر از تو ایمان و مسئولیت نشان داده و بیشتر از هر حرفی و حتی حرف آنهائی که سرنوشتش را در اختیارشان می بیند،توجه داشته است.و دانشجویان ما،کتابهای مذهبی نوشته شده به زبان شان را بر کتابهای درسی شان نیز - حتی در شب امتحان - ترجیح داده اند. و تا جائی که توانسته اند از کلاسهای درس گریخته اند و به جاهائی آمده اند که مذهب را با زبان و اصطلاحات و استدلالات خودشان می شنیده اند.بی جهت نیست که معدل تیراژ کتابهای مذهبی نوشته شده به زبان این نسل،بیست هزار است و معدل کتابهای هنری و شعر و ادبیات و امثال اینها که به شدت دارند مد می کنند و مد می شود - دوهزار.این نیاز و این شور،کی و کجا بوده است؟و اکنون هست،اگر با زبان شان آشنا باشیم و زبان مان را بفهمند و بپذیرند.
ادامه دارد...